اگر انسان فطرتا كمال جو است و وجود نازنین وليّ عصر ـ عج الله تعالي فرجه الشّريف ـ كامل ترين مطلوب،به شمار می آید، پس چرا محبوب غالب افراد چيزي جز وجود نازنين امام زمان ـ عج الله تعالي فرجه الشّريف ـ است؟ مگر مي شود انسان خلاف فطرت و سرشت خويش عمل كند؟  

پاسخ این است که اگر فردي مصداق واقعي آن كمالات و خيرات که به دنبالش می گردد را درست تشخيص ندهد، به كوي مهدي ـ عج الله تعالي و فرجه الشّريف ـ راه نمي برد و به دامان او عرض نياز نمي كند. مصادق جايگزين را دنبال مي كند.

 اگر معرفت به امام زياد شود، قطعاً بر محبت به او نيز افزوده مي شود تا جايي كه شخص، جز وجود نازنین حضرت را شايستة محبت ورزيدن نمي داند، چشم را مي خواهد براي ديدن رخسار او، گوش را بخاطر شنيدن كلام او و جانش را براي نثار به پاي قدم او

با شناخت امام زمان ـ عج الله تعالي فرجه الشّريف ـ جانِ واله و شيداي ما، گمشده خويش را می يابد و به امن و امان و طمأنينه مي رسد.

آنگاه كه معرفت به مولا حاصل شود، قدم جاي پاي او گذاشته مي شود و كلام انسان همان خواهد شد كه مولاي محبوب مي پسندد و عمل انسان آن خواهد شد كه مولاي محبوب مي خواهد و ... بزرگان گفته اند عشق آمدني است، آوردني نيست.

هرگز دل من چون تو يار دگري نگزيد بر خاست كه بگزيند يار دگرم بودي